MUST – HAVE TO

این دو فعل به معنای باید و مجبور بودن در زمان های حال گذشته و آینده طبق جدول زیر صرف می شوند.

 

 

حاضر                   گذشته                                       آینده

must                                        had to              must

shall / will have to                 had to              have / has to

 

must و have to در حالت مثبت بیانگر لزوم و احتیاج هستند و ممکن است به جای هم به کار روند.

 

 

تفاوت MUST و HAVE TO

الف) در حالت مثبت:

Must:

 

اجبار بنا به درخواست گوینده:

I must stop smoking. (I want to)

This is a terrible party, we must go home.

توصیه انجام کار:

You really must watch this soap opera. It’s fascinating.

Have to:

اجبار به دلیل یک عامل خارجی:

I have to stop smoking, (doctor’s order)

This is a lovely party, but we have to go home, (because of the baby)

Have to ممکن است به شکل استمراری نیز به کار رود.

I’m having to spend a lot of time traveling.

به جای have to می توان از have got to نیز استفاده کرد.

I have got to go now. I have a class in ten minutes.

 

ب) در حالت منفی:

Must:

نهی و ممنوعیت:

You must not look in the closet, your birthday present is hidden there.

You mustn’t tell George, (don’t tell George)

Have to:

بیان عدم اجبار:

You don’t have to tell Alice. (You can if you like but it is not necessary.)

Tomorrow is holiday. We don’t have to go to class.

 

گذشته must و have to (به مفهوم لزوم و اجبار) و have got to به شکل had to بیان می شود. و هیچ فرم دیگری ندارد.

 

I have to / have got to/ must study tonight.

I had to study last night.

 

To be to به معنای باید انتظار انجام عمل را بر اساس قانون، دستور العمل، درخواست و یا دستوری نشان می دهد.

 

I am to be at the meeting. My boss ordered me to be there.

No one is to leave this building.